Zły siding.

Lepiej późno niż wcale... Dopiero parę dni temu obejrzałem "Wojnę polsko-ruską" choć zapewne ten film widzieli już wszyscy. Nie obarczony jednak żadnymi recenzjami znajomych, dobrymi radami czy uszczypliwymi komentarzami (jeśli takowe były, dawno już o nich zapomniałem) zasiadłem przed ekranem i niczego specjalnego nie oczekiwałem. A jednak, moje zainteresowanie rosło, bo film bardzo ładnie się rozwijał. Ma kilka naprawdę niezłych pomysłów realizacyjnych. Czytałem kiedyś Masłowską, ale niewiele z tej książki pamiętałem. Przypominały mi się jedynie poszczególne sceny. Tylko tę na plaży, bardzo dobrze zagrana przez duet Szyc - Gąsiorowska pamiętałem ze szczegółami i najwidoczniej wizualizowałem ją sobie podobnie jak Xawery Żulawski, bo wydała mi się akuratna i trafiona. Totalnie jednak powaliło mnie zakończenie filmu. Scenę ze spadającym sidingiem uważam za genialną. Jest mocno tarantinowska, to prawda. Ale jest też doskonale rozegrana. Śmieszy i przestrasza zarazem. Taki siding pamiętam sprzed mniej więcej dekady. Był wtedy bardzo modny. Każdy chciał mieć siding na swoim domu. Posiadanie sidingu było szczytem pseudo-luksusu i nowoczesności. Ten plastikowy, sztuczny siding brzydko i szybko się starzał. Mimo to, chciał go mieć każdy, kto choć trochę śledził deko-trendy i posiadał własny domek na przedmieściach. Trochę to amerykańskie było, jak w "Blue Velvet" Lyncha, gdzie w villowej dzielnicy wszystkie domy były identyczne i wszystkie obowiązkowo sidingiem pokryte. W domach tych było mega nudno, a wszystko, co ciekawe, interesujące, tajemnicze, dziwne i wynaturzone działo sie gdzieś obok, pod powierzchnią, pod przykrywką, którą ten metaforyczny siding stanowił. "Blue Velvet" zaczyna się od sceny, kiedy główny bohater znajduje odcięte ucho w trawie, na łące, za typowo amerykańskim, ładnym jak z obrazka i nudnym jak flaki osiedlem. Dopiero wtedy zaczyna się nakręcać spirala niejasnych zdarzeń... Ale zostawmy Lyncha i wróćmy do "Wojny". Ruski siding u Masłowskiej jako metafora badziewia i kiczu, który zawsze był, jest i będzie? Hmmmm... czemu nie? W końcu w okresie tzw. transformacji, kiedy Masłowska pisała swoją powieść wszystko w Polsce miało być "amerykańskie". Co nam z tego zostało teraz? Pożółkły, odpadający ze ścian siding w domkach na przedmieściach, przypolone garnki Zeptera, odkurzacze Rainbow, które nie okazały się być wieczne i zawiedzione nadzieje na własne businessy, którzy rozbudzali najemnicy Amwaya. Śmieszny był to czas. Śmieszny i straszny. Polski, ruski i amerykański zarazem. Jak film Żuławskiego właśnie.