Mr. Deekeed nagrał pięknego secika. W sam raz na majowe hulanki i swawole w lesie, na łące i na plaży. Zwie się "swine flu", nawiązując tym samym do okoliczności przyrody, chorobotwórczych zjawisk i sytuacji ekonomicznej Meksyku. Pozostawiam Was z muzyką. Niech mówi sama za siebie. Poniżej link do pobrania. Cudnego odsłuchu! Ja zaś kieruję się ku krainie zwanej Bohemią, a konkretnie do Pragi. Relacja po powrocie!
Przypomniał mi się serial "Allo, Allo" i "Upadła Madonna z Wielkim Cycem", obraz który był sprawcą wszelkich zawirowań w życiu bohaterów tegoż serialu. I chciałem sobie zobaczyć, jak takie dzieło sztuki nieistniejącej mogłoby wyglądać. Więc wygooglowałem "Upadłą Madonnę" autorstwa niejakiego Van Klompa i oto co znalazłem w przepastnym i mega pojemnym internecie. 
Dj Koze. Midas! Właściwie wszystko czego się dotknie zamienia się w złoto. Jego własne tracki, takie jak "Let's love" to moje ubiegłoroczne faworyty. Remixy dla innych artystów, których dokonał windują ich utwory o klasę wyżej. "Mango" Saschy Funke, czy choćby "Minimal" Matiasa Aguayo nabierają zupełnie nowego kształtu i stają się... jakby to powiedzieć, szlachetniejsze. Po doskonałym albumie "Reinterpretations", którym jestem zachwycony do teraz, przyszedł czas na nowe olśnienie. Remix dla Bena Watta - "Guinea Pig", taki sobie kawalek, Koze zamienił w mistrzostwo świata. Kto nie wierzy, niech posłucha. A ja się rozpływam...
W dniach od 10 do 17 maja w Gdańsku dziać się będzie bardzo wiele i bardzo ciekawie. Po raz pierwszy na naszych ziemiach streetart i graffiti zmienią oblicze postindustrialnej przestrzeni Stoczni Gdańskiej. Zarówno Graff jam, jaki i projekt "Islandea" będą okazją do zapoznania się z twórczością tak nietuzinkowych postaci, jak Blu, Os Gemeos, Nunca, Viagrafik, czy Esher. Oprócz wrażeń wizulanych, sporo będzie też niestereotypowych wrażeń muzycznych. Każdy dzień festiwalu kończyć się będzie koncertem zaproszonych do Instytutu Wyspa muzycznych wizjonerów i eksperymentatorów. W piątek, 15 maja wystąpi Dj Food, Vex'D i Mike Slott; a w sobotę, 16 maja Bullion, Lukid, Paul White i Rekordah. Graff jam trwać będzie w godzinach popołudniowych w piątek, sobotę i niedzielę, 15-17 maja. "Islandea" zaś tworzona już od 10 maja, zostanie otwarta dla zwiedzających 16 maja, w sobotę. Ten niezwykły projekt polega na zamknięciu na jednej przestrzeni artystów z rożnych dziedzin sztuki ulicznej, począwszy od graffiti, na geometrycznych konstrukcjach i instalacjach audio kończąc. "Islandeę" i proces jej powstawania będzie można również obserwować wirtualnie w kilku trójmiejskich klubach i kawiarniach. Dla mnie jest to wydarzenie bez precedensu. Zaproszeni streetarterzy robią takie cuda, że przegapić ten festiwal to grzech karygodny. Obecność bez dwóch zdań obowiązkowa! Wszystkie szczegóły, program i bio artystów znajdziecie na stronie: www.graffest.pl
Karin Dreijer Andersson. Głos zaiście zjawiskowy. Czy to śpiewa w The Knife, czy w swoim solowym projekcie Fever Ray - dech mi zapiera. Jest w nim głęboki mrok i jakieś takie niespotykane napięcie. Oprawa projektu Karin, poczynając od okładek singli i płyty, a na koncertach kończąc, również jest niezwykle smaczna. Cała płyta, zatytułowana tak jak projekt, jest czarna bardzo, przy czym mówiąc czarna mam na myśli : mroczna, duszna i niepokojąca. Muzyka, którą tutaj znajdziecie jest minimalistyczna, leniwa, snuje się i wsącza w mózgi bardzo powol. Przy pierwszym przesłuchaniu ta płyta może odrzucić, może się wydawać mało atrakcyjna, niestrawna wręcz. .
Lecz im dalej w las... Może zresztą nie jest to muzyka dla każdego. Może nie każdy da radę wejść w ten dziwny świat Karin i na trochę w nim pozostać. Niezwykła to postać. Szkoda, że niedane nam będzie posłuchać jej w tym roku na żywo... Może w przyszłym? Pod spodem wklejam niesamowite klipy do muzyki Karin. Jedne z lepszych, jakie ostatnio można oglądać! Układają się w bajkę o dziwnej dziewczynce żyjącej w innej rzeczywistości, gdzieś na skraju naszego świata. Takiej dziewczynce jak Karin, która słyszy mocniej i widzi więcej...
"Alicja czuła się już bardzo zmęczona tym, że siedzi obok siostry na pochyłym brzegu i nie ma nic do roboty; (...) kiedy nagle przebiegł obok niej biały królik o różowych oczach. Nie było w tym nic aż tak dziwnego i nie wydawało się jej nawet czymś niezwykłym, że usłyszała jak Królik mówi do siebie: "O Boże, o Boże, spóźnię się!" (...) dopiero kiedy Królik ni mniej, ni więcej, tylko wyjął z kieszeni w kamizelce zegarek i spojrzał na niego, a następnie popędził dalej. Alicja zerwała się bo błysnęła jej myśl, że nigdy jeszcze nie widziała Królika, który był miał kieszeń w kamizelce albo zegarek (...) więc paląc się z ciekawości pobiegła za nim przez pole, w samą porę, aby jeszcze zobaczyć, że smyrgnął do wielkiej nory króliczej pod żywopłotem..."
Basement Jaxx powracają! Na początek czerwca zapowiadają nowy album "Scars". Ma być powrotem do korzeni. Ma być sporo elementów latynsokich, takich z którymi Basemenci na początku byli kojarzeni. Ma być jak zwykle wokalnie bogato. Na albumie usłyszymy tym razem Santigold, Sama Sparro, Yo! Majesty, Lightspeed Champion, Cyndi Lauper, oraz Grace Jones i Yoko Ono... W weekend w BBC1, w "Essential Selection" można było usłyszeć ich nowy track "Raindrops". Niestety głowy nie urywa. Dla mnie "Raindrops" to popłuczyny po "Remedy" i zżeranie własnego ogona. Może album będzie lepszy... Zresztą posłuchajcie i oceńcie sami.
W latach 80-siątych Robert Longo stworzył cykl czarno-białych grafik "Men in the cities", przedstawiający tańczących ludzi, zamrożonych w dziwnych pozach. Dzięki zawartej w tych grafikach ekspresji nadał swoim pracom jakby trójwymiarowości. "Man in the cities" stało się później inspiracją dla wielu innych projektów, niekoniecznie związanych z kreską. Ostatnio znalazłem w sieci nowy clip Circlesquare, który wyraźnie czerpie z grafik Longo. Odwołuje się do nich właściwie wprost. Efekt jest niesamowity. Zamrożone figury ożywają i tańczą. To ludzie-manekiny z pustką w oczach. "Dancers", bo tak nazywa się kawałek robi wrażenie. Dziwna elektronika, nieśpieszna motoryka, para-erotyka:) 
Należy się słowo wyjaśnienia. Dlaczego "Nienasycenie"? To, co się nasuwa od razu to Witkacy. I trop jest słuszny, przyznaję. Otóż w "Ninasyceniu" Witkacy sformułował teorię, która bardzo do mnie przemawia i która krystalizuje się właśnie na naszych oczach. Chodzi o to, że nasze umysły, bardzo plastyczne, atakowane są przez bodźce, które przyjmujemy lub odrzucamy. To, co przyjmujemy, co nas kształtuje jest pigułką Murti-Binga. Według teorii Witakcego zjedzenie owej pigułki, która przenosiła światopogląd drogą organiczną powodowało, że człowiek czuł się szczęśliwy i spełniony. Pigułka Murti-Binga była lekarstwem dla tych którzy byli wiecznie "nienasyceni". Współczesna wersja pigułki Witkacego to wszystko to, co bez naszej wiedzy i kontroli wsącza się do naszych umysłów i mówi nam, że szczęście jest tu i teraz. 
No i wpadłem! Martyna znałem wczesniej pobieżnie, nie czekałem specjalnie na jego album, choć zapowiadany był nadzwyczaj szumnie. A tu taka niespodzianka! Płyta z kategorii "psycho-delicje". Słucha się jednym tchem i natychmiast po zakończeniu chce się do niej wracać. Dubstep urodził się na Wyspach, ale rozwija się i rozprzestrzenia w szybkim tempie na inne kraje i miesza z innymi gatunkami. Przykładem choćby Martyn, który jest Holendrem, a jego "Great Lenghts" nie są albumem stricte dubstepowym. Czuć tu otwartosć umysyłu holenderskiego dj'a i producenta. Są potężne basy, ale też niezwykle urokliwe linie melodyczne, są pocięte i zsamplowane głosy, ale też niemalże oniryczne wokale, jak w "These world" featuring dBridge. Co za miód na uszy! Przemycam ten kawałek, dla tych co jeszcze nie słyszeli. Może ktos się zachwyci tak samo jak ja.
W galerii królików zdegenerowanych, dziwnych i przegiętych pojawia się królik niefilmowy. Jest różowy, jak na porządnego króliczka przystało, jest zrobiony z miękkiej włóczki. I jest monstrualnych rozmiarów. Jest też ponoć dziełem sztuki. Autorami tegoż dzieła jest wiedeńska grupa artystyczna GELITIN. Królik spoczywa sobie spokojnie na wzgórzu Colleto Fava, na wysokoci 1600 metrów w włoskich Alpach.
Ach, działo się. Jako, że pojechałem na weekend do Poznania i tam też się zniszczyłem, pora teraz na relację. Najpierw była brama, w bramie była wódka. Potem ktoś zamknął bramę, której od środka otworzyć się nie dało, wiec siedzieliśmy z Y. zamknięci w tej bramie i pilimy tę wódkę, aż żeśmy ją wypili do końca. I wówczas jakiś wybawiciel, który udawał sie do domostwa swego, wszedł do bramy, otwierając nam tym samym drogę na kolejne przygody. Na przeciwko bramy był klub "W starym kinie". Bardzo fajna miejscówa, a tam jakieś "hallo", jakieś "och" i "ach", i dalej podążaliśmy już większą ekipa poznańskimi, nocnymi ulicami do "Cafe Mięsna". 
I tu klimat również podpasował mi bardzo - trzy piętra, dwa dancefloory, sympatyczne twarze, surrealistyczne rozmowy w zielonym kiblu. Ale czas gonił i jeszcze tyle było do zobaczenia. Więc poszliśmy do "SQ", gdzie grał Carl Craig, który się właśnie witał z publiką. A witał się nadzwyczaj przyjemnie. Dawno już tak cudnego powitania uszy me nie słyszały. I tak jak Carl zaczął, tak płynął przez następne 2 h. Mięsiście. Stylowo. Jak Mistrz. Jeszcze teraz w uszach bębią mi te tłuste bity. I gdyby nie płuca me, którym daleko jeszcze do stanu równowagi, to byłoby bosko. A tak jest tylko dobrze. Ale będzie lepiej, Kochani, bo robi się zielono, coraz bardziej zielono:) A na koniec trochę muzy od Master Carla. Ciągnąć i słuchać proszę ! 
"Nie lubię lat 90-siątych" - mówi "The Ram", który wygląda jak, co tu dużo mówić, kupa gówna. Wczesniej byl Def Leppard. "A poźniej przyszedł Cobain i wszystko spierdolił". Mickey Rourke. Zajebista rola. Bardzo dobry film. Na pierwszy rzut oka zupełnie inny od wszystkich poprzednich filmów Aronofskiego. Ale im dłużej go oglądałem, tym bardziej nabieralem pewnosci, że wspólnego cechą wszystkich filmów Darrena, jest jego niewiarygodna wręcz zdolnosć do wnikania głęboko "pod skórę" głównego bohatera, przenikania do jego trzewi, żył, krwiobiegu. I to w "Zapasniku" czuć bardzo. A do tego jeszcze mnistrzowska praca operatora, filmowanie Randego w sporej częsci filmu "zza pleców" powoduje, że stajesz sie jego kompanem, a nawet jego cieniem. Panowie i Panie: Klasa!
Skąd się wziął Franscisco nie wiem. Z innego bloga, z majspejsa, z devianta? Nie pamiętam. Przywędrował kiedys drogą "kopiuj-wklej" do mojego laptopa, a tam poniewczasie zagnieździł się na pulpicie. I nijak z pulpitu zejsć nie chce. Próbowałem już różnych rzeczy. Przekupstwem nic nie wskórałem. Bywało, że Fransico znikał na chwilę w wyniku zauroczenia mego jakąs inną kolorowanką. Jednak zawsze wracał w blasku chwały. Kim jest? Kto wie? Imię jego wypisane na oczach, twarz pociągła, włos długi lsniący, oko szczelnie zakryte apaszką. Tajemniczy jest i nie mówi zbyt wiele. Czasem tylko odzywa się basowym "baza wirusów została zaaktualizowana". I to wszystko. Czasem mysle sobie, że Fransisco to moje alter ego.
Takie cuda można znaleźć na targu w samym srodku Barcelony. Owoce w lepkim syropie, przesłodkie i obrzydliwie kolorowe. Przegięcie, przesyt, przesada. Pycha.
Niepokojąca historia, wciągająca od pierwszej strony. Zaczyna się jak sielanka. Oto Louis i Lisa. Szczęśliwa para pomieszkująca sobie gdzieś na odludziu ze swoim kilkuletnim synkiem – Joachimem. Prowadzą spokojne życie - "wszystko jest proste i przyjemne". Aż do chwili, gdy w pobliżu ich chaty pojawiają się trzy złowrogie cienie. Początkowo trzymające się z daleka, z czasem coraz bliżej podchodzące do domu. Kim są? Czego szukają w spokojnych progach? Szybko okazuje się, że Joachima. Louis jednak nie poddaje się tak łatwo. Pakuje manatki i próbuje zbiec z synem za wielką rzekę, z nadzieją, że w ten sposób uchroni malucha przed śmiercią… Ale czy odnajdą tam spokój? Czy uciekną przed Cieniami? Kim są trzy tajemnicze postacie? Historia nie pozostawi Cię obojętnym... Klimat trochę jak z Marqueza, ale też momentami czuć "Faustem" Goethego. Jedna z najlepszych rzeczy, jakie dane mi było ostanimi czasy czytać. Kreska Cyrila Pedrosy bajkowa. Fantastyczna rzecz. Polecam.
Z dzieciństwa kojarzę jednego wiecznie nienasyconego potwora.
